Feest, film, (on)veiligheid, verdriet

Er zijn al weer meer dan 2 weken voorbij. Inmiddels hou ik helemaal geen dagboek meer bij. Wat heb ik allemaal gedaan? Zondag 15 november had ik een conferentie van Jocum in de kerk Jesus Vive, vlakbij het Maracana stadion. Het was een hele warme dag. De dag was opgedeeld in les/workshops. Het ging vooral over dat je als christen, je leven niet alleen in de kerk plaats vind, maar dat er meer is, wat is je roeping? In Brazilië zijn heel veel kerken (met vaak veel geld), veel christenen, maar tegelijkertijd veel gebieden waar hulp nodig is, zoals Borel. Jocum (Jeugd met een Opdracht), probeert ook in de christelijke wereld in Brazilië een mentaliteitsverandering te bereiken. s’Avonds was er een soort dienst, met een preek van Pedro. Die preek had ik wel de avond ervoor ook al gehoord. In een kerk in Sao Goncalo, waar ik heen was geweest met onder andere Alexandre en Matheus. Maar het blijft fascinerend om Pedro te horen praten.  We hebben ook een BBQ gehad voor Pedro, natuurlijk met samba. 17 november ben ik naar een forum van UNICEF geweest in de school, onderaan Borel, waar veel kinderen uit Borel heen gaan. Dat was interessant, de kinderen zelf, gingen in discussie / samenwerking met representanten van verschillende organisaties die werken in Borel over mogelijke oplossingen voor problemen. Op deze manier activeer je de jeugd om na te denken en actie te ondernemen.

Het weekend daarna, vrijdag tot en met zondag was de kerk IBAB uit Sao Paulo hier aanwezig. Ik ken (een gedeelte van) deze mensen van vorige jaar en in oktober ben ik bij hen op bezoek geweest. De eerste dag zijn ze in Borel op bezoek geweest, vooral om onze projecten te bezichtigen. ’s Avonds zijn we naar het strand, Copacabana geweest. De zaterdag hebben ze ons verwend. De vrouwelijke vrijwilligers van Jocum Borel zijn s’ochtends naar de kapper geweest, ik heb mijn haar geverfd en een stukje korter geknipt, en mijn nagels laten doen. De mannen zijn gaan voetballen. Daarna hebben we heerlijk gelunchd in het ‘Seminario’, is een soort campus hier in de buurt, waar de kerk logeerde. Vervolgens tijd voor zwembad. Maar de avond werd afgesloten met een sjiek diner, waarvoor we ons allemaal hadden opgetut. En natuurlijk samba tot in de late uurtjes. De zondag daarop heb ik niet veel gedaan, het was ook erg warm.

Maandag ben ik met Magno naar het centrum van de stad geweest om wat spullen voor de muziekschool te kopen. Dat centrum is mooi, met oude huizen, sfeervolle straatjes. Op dat soort momenten vergeet ik altijd mijn camera. Vervolgens zijn we nog even op bezoek geweest bij vrienden van ‘m in een wijk waar hij eerst woonde. ’s Middags ben ik nog even naar de crèche geweest, net als de dag daarop. Maar de afgelopen dagen ben ik vooral bezig geweest met filmen en montage. Ik heb een documentaire gemaakt over de CriArte, de ‘knutselschool voor vrouwen en meisjes’, over Fatima. Zij gaat deze film morgen naar haar kerk sturen. Verder heb ik klarinetles gegeven en vergadert over de uitvoeringen van december. Daar moet ik nog wat muziekjes voor schrijven. Vanaf woensdag heb ik ook elke avond de jongens van onze sambaband gefilmd. Met complete geluidinstallatie, zodat de muziek rechtstreeks met een kabel de camera binnenkomt, dus zonder storende geluiden van de omgeving. Dat is nog een heel gepuzzel om dat goed te krijgen. Wel leuk om te doen en ik hou van de muziek. Ik denk dat ik hier deze week weer mee doorga. De mensen die mijn documentaire gezien hebben, zijn ook zo verrast, dat ik er nog meer ga maken. Over de sambaschool bij ons in de muziekschool bijvoorbeeld en over een zieke vrouw die Fatima kent. Ik ben benieuwd hoe dat allemaal gaat verlopen. Aan het eind van deze week ga ik een reisje maken met een kerk hier in Borel naar Ouro Preto. Veel vrienden van me gaan ook. Oja, en niet te vergeten, vier ik ook hier gewoon mijn verjaardag, a.s. woensdag.

Mijn werk gaat zo z’n gangetje; in de crèche, de muziekschool & mijn Engelse les. In de crèche heb ik veel gesprekken met de andere leidsters. Ik begrijp steeds beter hoe het is om hier te leven. Ik begin ook meer inzicht te krijgen in de gang van zaken op de crèche, en ik heb er zelfs al over gepraat hoe ik, als ik terug zou komen naar Borel, kan helpen in de organisatie/communicatie etcetera. Misschien wordt ik wel de nieuwe chef, tot iemand uit de wijk zelf dat wordt natuurlijk, want dat is het einddoel. In de muziekschool gaat alles ook zo zijn gangetje. Ik heb eindelijk weer eens klarinetles gegeven, mijn leerling had een heel aantal lessen geweest, hij had elke keer wel iets of keelpijn of iets dergelijk. Ik heb het idee dat hij problemen thuis heeft. Als hij maar weer naar de muziekschool komt kan ik ook weer met hem praten. Verder heb ik wat ideeën uitgewisseld over wat er verbeterd zou kunnen worden, vooral organisatorisch, oja en ik heb een evaluatiegesprek gehad, alles gaat beter dan verwacht etc. In de toekomst is het belangrijk dat de ouders van de kinderen die les krijgen in de muziekschool meer betrokken worden. Wellicht ligt daar ook werk voor mij. De lessen Engels gaan ook lekker, ik heb nu een groep beginners van 5 mensen, als ze allemaal komen. We praten al wat woorden Engels met elkaar elke les. Ook mijn groep gevorderden heb ik nog.

Wat betreft de veiligheid van de wijk, wil ik wel om gebed vragen. De tegenoverliggende wijk, Formiga, is ontzettend onrustig. Verscheidene nachten leek het wel oorlog, omdat een andere drugsfactie de wijk probeerde over te nemen. De omliggende wijken van Borel zijn overgenomen door een andere drugsfactie. Het is nu de vraag wat er met Borel gaat gebeuren. Eigenlijk is Borel ontzettend sterk, wordt niet zomaar binnengevallen, want heeft relatief een grote vertegenwoordiging van de factie hier (de grootste van heel Rio volgens mij) en veel wapens. Bang ben ik dus niet. Maar je merkt wel dat het onrustig is. Ook de politie verschijnt vaker.

Verder waren de afgelopen weken, emotioneel gezien, zwaarder dan anders, aangezien mijn oma is overleden. En daarvoor was er de bezorgdheid, omdat ze veel pijn had. Ik zal haar gaan missen! Maar het is vreemd om als er zoiets gebeurd, ver van de familie te zijn. Gelukkig heb ik hier een stel goede vrienden om mee te praten, te huilen en te bidden, maar toch is het anders...

Liefs,

Lieke.